Dzień dobry. Piszemy w Warszawie, ale we Wrocławiu. Jak powinniśmy zatem zapisać wyliczenie kilku miast? Czy forma  w Warszawie, Wrocławiu i Katowicach jest błędna? Czy należy raczej napisać  w Warszawie, Katowicach i we Wrocławiu?

Szanowny Panie Profesorze,
chciałem zapytać, czy połączenie rzeczownika wojewoda z przymiotnikiem rodzaju żeńskiego jest poprawne, np. w zdaniu: „Wojewoda łódzka, (Pani) Anna Nowak, przyjechała na zebranie”. Słownik pod red. A. Markowskiego odradza tego typu konstrukcję, zaleca przydawkę w formie męskiej, choć są przecież w języku polskim nazwy analogiczne, jak np. redaktor naczelna, doktor habilitowana.
Pozdrawiam -
S. Kania

Szanowni Państwo,
interesuje mnie kwestia Wołacza, który podzielił grono moich znajomych. Wszyscy zgadzamy się co do tego, że po formach tegoż przypadka, należy postawić przecinek. Problem pojawił się w sytuacji, gdy podjęliśmy teoretyczną próbę napisania listu. Czy w nagłówku powinno pojawić się: Cześć, Kasiu!, Cześć Kasiu!, czy w ogóle taki zwrot nie ma uzasadnienia, a w jego miejscu należy umieścić zwrot grzecznościowy typu: Droga Kasiu!?

Pytanie brzmi, która z form jest prawidłowa:
1) wójt Godowa czy wójt gminy Godów?
2) Burmistrz Krakowa czy Burmistrz Miasta Krakowa?
Ustawa mówi, że organem gminy jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). Wydaje się zatem, że w obydwu przypadkach właściwa jest forma pierwsza. Przemawia też za tym fakt, że wyraz wójt jak i wyraz burmistrz nie odnoszą się obecnie do żadnych innych pojęć (inaczej niż prezydent miasta, mamy bowiem Prezydenta RP).

Czy możemy odmieniać nazwy zagranicznych miast, które nie zostały przetłumaczone na język polski? Na przykład Singen: „Byłem w Singenie” czy „Byłem w Singen”. Która forma jest poprawna?
Bardzo dziękuję.

Szanowni Państwo,
proszę wybaczyć odsyłanie do zewnętrznego źródła, ale nie mam jak inaczej o to spytać. Byłbym wdzięczny za przeczytanie krótkiego wątku na forum matematycznym.
Ciekaw jestem Państwa opinii, bo wydaje mi się, że problem typu co nazywamy wycieczką dwudniową (o który w istocie chodzi pytającej) jest bardziej językowy niż matematyczny.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Szanowni naukowcy,

od długiego czasu zastanawiam się, czy w wyrazach z literą ę w środku, np. będę, brzęk, kręcone, rębajło, wewnętrzny, należy wymawiać czyste [ę], czy może zmiękczone przez „…e-m…”, „…e-n…”, „…e-ń…”.

W sąsiedztwie jakich głosek należy wymówić: „…e-m…”, „…e-n…”, „…e-ń…”?

Jakiego podziału wymaga poprawna ich wymowa? em” czy jw.?

Jakie słownikowe zasady określają poprawną wymowę, gdy mamy do czynienia z literą ę w środku wyrazu?

Proszę o pomoc.

Powinno się mówić wymyślić czy wymyśleć?

Dlaczego rzeczowniki: endek, esbek, esesman czy ubek nie mają równorzędnych wariantów: ND-ek, SB-ek, SS-man, UB-ek?

Zajmuję się umowami w telekomunikacji. Często używanym w nich terminem jest „opłata za zakańczanie połączeń w sieci operatora”. Wydaje mi się, że nie jest to forma poprawna, bo chodzi o połączenia zakończone, już zrealizowane. Poza tym jest to rusycyzm, który mi „źle brzmi”. Proszę o radę, czy forma, której ja używam w liczbie pojedynczej i w liczbie mnogiej w wyrażeniach: „opłata za kończenie połączeń”, „opłata za zakończenie połaczenia”, jest poprawna.